سلام دوستان زهرا هستم همسفر علی‌اکبر.
ما در وادی اول یاد گرفتیم تفکر کنیم. چیزی که پیش‌ازاین ما به‌عنوان فکر می‌شناختیم همه پر بود از ناراحتی و اندوه روزهای گذشته و یا نگرانی و ترس از آینده‌ای واهی و دلهره‌آور. چراکه ما هیچ هدفی را دنبال نمی‌کردیم و یا اگر بر چیزی متمرکز می‌شدیم، هر آن چیزی بود که با ذهنی آشفته از دریافت امتیاز و بازخورد اطرافیان در ذهن خود الگو داشتیم.
درباره این سایت